Ο Γιάννης Κουζέλογλου χρειάστηκε να περιμένει μέχρι την ηλικία των 30 ετών, για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Να φορέσει τη φανέλα μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη και να αγωνιστεί στη EuroLeague.

Ο σέντερ του Παναθηναϊκού ΑΚΤOR, πλέον, κάθισε στο μικρόφωνο του podcast της Stoiximan GBL, Man to Man Powered by Stoiximan και μίλησε για τη μετακίνησή του στους «πράσινους», αλλά και το πέρασμα από την Παρτιζάν όταν ήταν 19 ετών.

Παράλληλα, ανοίγει την καρδιά του για το χαμένο κολλητό του, τον μπασκετμπολίστα, Αλέξανδρο Βαρυτιμιάδη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή στην ηλικία των 28 ετών.

Για την πρόκληση του Παναθηναϊκού AKTOR: «Είμαι πολύ χαρούμενος! Είναι τιμή που βρίσκομαι σε αυτόν τον ιστορικό σύλλογο. Όσο και αν ακούγεται κλισέ, πρέπει να μείνω ταπεινός. Να έχω το κεφάλι κάτω και να δουλεύω σκληρά. Να φανώ αντάξιος των προσδοκιών που έρχονται. Είναι τεράστια πρόκληση, θα κάνω προπόνηση με παίκτες του υψηλότερου επιπέδου. Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, βελτιώνεσαι καθημερινά. Το ενδιαφέρον υπήρχε από τον Παναθηναϊκό, αλλά είχα συμβόλαιο με την ΑΕΚ, σε μία πετυχημένη χρονιά. Από μικρό παιδί ονειρεύομαι να παίξω στην Ευρωλίγκα. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι το μετά. Με κάθε προπόνηση πρέπει να βελτιώνομαι για να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Ανυπομονώ να δουλέψω με τον κόουτς Αταμάν και όλους στον Παναθηναϊκό».

Για την Παρτιζάν και το πέρασμα στα 19 του χρόνια: «Ήταν μία απίστευτη εμπειρία. Ήταν ένα πολύ υψηλό σκαλοπάτι για εμένα. Από τον Μαντουλίδη που ήμουν στη Γ' Εθνική, βρέθηκα στην Παρτιζάν του EuroCup και της Αδριατικής Λίγκας. Ήταν πολύ δύσκολα και οι προπονήσεις και οι συμπαίκτες μου, οι οποίοι ήταν υψηλού επιπέδου. Με βοήθησε να εξελιχθώ, είτε μπασκετικά, είτε και ως τρόπος ζωής. Ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μόνος και μάλιστα στο Βελιγράδι. Η αλλαγή με ωρiμάσαμε να είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος. Μου έκανε καλό γιατί σκληραγωγήθηκα».

Για τον κόουτς Βουγιόσεβιτς: «Του άρεσε πάρα πολύ η προπόνηση. Αν εγώ πίστευα ότι προηγουμένως έκανα προπόνηση, μόλις πήγα εκεί, αλλά εντελώς γνώμη. Τους έβλεπαν πώς έκαναν προπόνηση και προσπαθούσα να τους πιάσω».

Για το Βελιγράδι και η ιστορία που του έχει μείνει: «Μόλις τελείωνε η προπόνηση, στην προετοιμασία, ο κόουτς μου είχε ζητήσει να βγαίνω με κάποιες κινήσεις και να σουτάρω τρίποντα. Έπρεπε να βάλω 10/10. Για εμένα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν μπορούσα να βάλω. Μπορεί να έβαζα τέσσερα συνεχόμενα, αλλά μόλις έχανα ένα, ξανά από την αρχή. Ακόμη και εννιά να είχες βάλει, ξανά στο... μηδέν, αν αστοχούσες. Μία φορά ήμουν κουρασμένος από την προπόνηση και δεν μπορούσα να το κάνω. Τότε, ο κόουτς Βουγιόσεβιτς μου είπε να ξεκουραστώ, μου έφερε ένα χυμό και ένα κρουασάν. Μετά από αρκετή ώρα, είχε φτάσει πια απόγευμα, συνέχισα. Κανείς δεν έφευγε αν δεν έβαζε 10/10 τρίποντα. Ούτε οι παίκτες, ούτε οι προπονητές».

Πώς ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ: «Ήμουν ένα δραστήριο παιδί. Έτρεχα πολύ. Μέχρι την 5η και την 6η  Δημοτικού έπαιζα ποδόσφαιρο και το μπάσκετ το ξεκίνησα από τη μητέρα μου, η οποία έπαιζε μπάσκετ. Αυτή με οδήγησε να παίξω μπάσκετ. Με προκάλεσε, μου είπε να πάμε να δούμε τον κολλητό μου που έπαιζε μπάσκετ στο Μακεδονικό. Εκεί μου έδειξε μία άσκηση, αν μπορούσα να την κάνω. Ήμουν αντιδραστικός γενικά, του είπα ότι μπορώ. Και από τότε ξεκίνησα και από τότε συνέχισα να παίζω».

Για το Λαύριο: «Έχω παίξει πολλά χρόνια εκεί, τα περισσότερα με τον κόουτς Σερέλη. Εκπληκτικό κλίμα, μία οικογένεια. Είμαι χαρούμενος που πέρασα μερικά μπασκετικά χρόνια εκεί. Παρακολουθούσα και φέτος το Λαύριο. Δεν ήθελα να πέσει. Είναι δύσκολο. Το πρωτάθλημα ήταν πολύ ανταγωνιστικό».

Για την καλύτερη και τη χειρότερη ανάμνηση στην ΑΕΚ: «Όταν είχα πρωτοπάει στην ΑΕΚ, την πρώτη φορά, ήταν χρονιά κόβιντ. Και πήγα στο γήπεδο και όλοι είχαν κόβιντ, δεν μπορούσα καν να γνωρίσω τους συμπαίκτες μου και φυσικά δεν μπορούσαμε να κάνουμε ούτε προπόνηση. Ήταν πρωτόγνωρο.

Για τις καλές στιγμές, η τελευταία σεζόν, όπου τερματίσαμε στην 3η θέση στη Stoiximan GBL και στην 3η θέση στο BCL στο Final Four που έγινε στην έδρα μας».

Για τον καλό του φίλο, τον Αλέξανδρο Βαρυτιμιάδη που “έφυγε” από τη ζωή: «Ήταν ο κολλητός μου, το λέω και ανατριχιάζω. Τον θαυμάζω, συνεχίζω να τον θαυμάζω ακόμα και τώρα, είναι ο ήρωας μας. Κάθε φορά που μπαίνω στο παρκέ τον σκέφτομαι. Δεν τα παράτησε ποτέ. Μερικές φορές μπορεί να έχω πυρετό και να γκρινιάζω και μετά σκέφτομαι τι περνούσε και δεν έλεγε τίποτα. Δεν το έδειξε ποτέ. Κάποιες φορές έχουμε δύσκολες ημέρες. Όταν συμβαίνει αυτό, αναρωτιέμαι για ποια κούραση μιλάω; Ο κολλητός μου πάλευε για τη ζωή του, για να παρακαλέσει για να παίξει μπάσκετ. Αυτό ήθελε. Μιλούσαμε κάθε φορά, μετά από κάθε ματς».